In het mbo is samenwerking tussen student, docent én ouder niet vanzelfsprekend, maar wél van onschatbare waarde.
Zeker wanneer de ontwikkeling van een student stagneert, blijkt steeds weer hoe bepalend de kwaliteit van het gesprek is.
Toch voelen oudergesprekken soms spannend. Hoe houd je het open, eerlijk én constructief?
Begin vóór het probleem
Vaak worden ouders pas bij het eerste zorgelijke signaal betrokken. Logisch misschien, maar het zorgt vaak voor schrik of wantrouwen. Door ouders vanaf de start mee te nemen, ontstaat gedeeld eigenaarschap.
Laat zien hoe er gewerkt wordt: met succescriteria, rubrics en zicht op groei. Zo bouw je aan vertrouwen en een gedeeld vertrekpunt voor gesprekken later.
Van onderbuikgevoel naar onderbouwing
Een gesprek wordt lastiger als het alleen op gevoel is gebaseerd.
Door te werken met succescriteria en ontwikkelingsgerichte rubrics kun je concreet laten zien wat er zichtbaar is in gedrag, inzet of leerhouding. Dat maakt het gesprek transparanter en eerlijker.
Niet: “We vinden dat het niet goed gaat”,
maar: “We zien dat deze student nog weinig initiatief neemt in samenwerking, en dat zien we terug in de rubric.”
Het gesprek draait niet om falen, maar om groei
Ouders willen meestal hetzelfde als jij: dat hun kind zich ontwikkelt.
Wanneer je het gesprek voert vanuit de vraag “Wat helpt deze student om verder te komen?”, ontstaat ruimte voor samenwerking.
Rubrics en succescriteria zijn dan geen beoordelingslijstjes, maar gespreksstarters:
Wat zien we? Wat ontbreekt nog? Wat is er nodig?
Ouders zijn geen externe partij
Ouders zijn bondgenoten in het leerproces van de student.
Door hen vroegtijdig en met openheid te betrekken, leg je een stevige basis voor momenten waarop het spannend wordt.
Met de juiste taal en de juiste tools wordt het gesprek minder beladen en juist veel krachtiger.
Want uiteindelijk willen ouders, net als studenten, en net als wij, maar één ding: gezien worden.
Reactie plaatsen
Reacties